Podczas spotkania podążymy za współczesną refleksją na temat relacji formy i animatora. Odwołamy się do takiego myślenia o teatrze, w którym klasyczna forma lalkowa, dowolny przedmiot, a nawet światło czy projekcja zostają potraktowane jako postaci sceniczne, partnerzy dialogu, przedmioty estetyczne, budujące metaforę.
Sięgniemy po pacynkę – zgłębimy jej temperament i specyfikę ruchu. Przyjrzymy się dłoni, która animuje lalkę i potraktujemy ją jako materiał plastyczny. Stworzymy i ożywimy utworzone z dłoni postacie i przestrzenie. W naszej pracy zainspirujemy się graficznymi studiami Dürera i Van Gogha, rzeźbami Rodina i najciekawszymi współczesnymi eksperymentami teatralnymi. W intymnej relacji ciała i przedmiotu odkryjemy najmniejszy teatr świata, który może wydarzyć się wszędzie i o każdej porze, i opowiemy nim swoje własne historie.